Świat naszych przeżyć, doświadczeń, opinii wypełniony jest nie tylko naszymi myślami, ale także myślami innych. Zdarza nam się zrezygnować z czegoś, ponieważ myślimy: „najpierw praca, potem przyjemności”, poddać się, mówiąc: „jestem na to za słaby” lub próbować jeszcze raz, wierząc, że „nie ma porażek, a każda sytuacja czegoś mnie uczy”.
Dzieci, przychodząc na świat mają wielką wiarę i miłość do otoczenia. Przebywając z innymi ludźmi, uczą się, jak postrzegać świat i siebie samego.Często zastanawiamy się dlaczego nasze pociechy nie wierzą we własne siły, słyszymy: „nie dam rady”, „nie umiem”, „jestem za słaby”, „nie mogę”.
Są to opinie innych, często przekazywane dzieciom nie intencjonalnie. Jako dziecko nikt z nas nie był w stanie poddać właściwej krytyce tych słów. Przyjmowaliśmy czyjeś opinie i oceny, jak swoje własne. Stąd na przykład posiadająca piękny głos dziewczynka przestaje śpiewać, gdyż tata w złości z zupełnie innego powodu, powiedział jej, że to, co robi jest dalekie od śpiewu i że ma natychmiast przestać. Stąd też rezolutny początkowo chłopiec, rezygnuje z podejmowania inicjatywy, po usłyszeniu krytyki od dziadka – byłego wojskowego, według którego zawsze trzeba wszystko robić najlepiej, w przeciwnym razie nie ma sensu się za to brać…
Dlaczego się poddajemy?
Siłę naszych własnych przekonań świetnie przekazuje bajka, którą zdarzyło mi się słyszeć od mojego dobrego nauczyciela. Jest to historia małego słonika, który trafia do niewoli do cyrku. Tam ludzie przywiązują jego małe nóżki do wielkiego pala. Przerażony słonik walczył kilka dni z drewnianą blokadą, zanim ostatecznie się poddał. Czas mijał, słonik zamienił się w wspaniałego słonia. Jednak przywykł on do pala, już się z nim nie siłował i nigdy nie zauważył, że najmniejsze szarpnięcie jego potężnej nogi byłoby w stanie przywrócić mu wolność. Nie zauważył, że rzeczywistość była diametralnie inna od jego własnych przekonań.
Ważne więc, aby rodzice brali na siebie odpowiedzialność za słowa, które kierują do swoich pociech, zarówno oni jaki i inni ludzie. Kilka dobrych rad:
– nigdy nie mów do dziecka i, jeśli słyszysz, koryguj przekazy typu: „jesteś głupi/nerwowy/agresywny/impulsywny”, „ale z ciebie ciamajda/niezdara/brudas!”, „za dużo gadasz! „po co się w ogóle wysilasz? I tak ci nie wyjdzie”, „jesteś egoistą/samolubem/cwaniakiem/bałaganiarzem”, „ale z ciebie leń!”, „chłopcy nie płaczą!”, „jesteś dużą dziewczynką, dziewczynki w twoim wieku tak się nie zachowują”.
Tego typu komunikaty można wymieniać w nieskończoność. Pamiętajmy, aby nie kategoryzować naszych dzieci. Są one wspaniałymi, wyjątkowymi istotami. Jeśli umieścimy je w szufladkach naszych opinii i ocen, same będą myślały, że właśnie się w nich znajdują i według tych wskazówek będą żyć.
Jak wzmacniać u dziecka poczucie własnej wartości?
Starajmy się jak najczęściej mówić dziecku:
– jestem tu jeśli mnie potrzebujesz,
– pamiętaj, że masz mnie,
– kocham cię i akceptuję taką/i jaką/i jesteś,
– wierzę w ciebie,
– jesteś dla mnie ważna/y.
Tego typu zwroty budują w dziecku jego poczucie wartości i dają mu pewność, że jest kochane i potrzebne. Nawet jeśli mamy do czynienia z niemowlakiem, będzie on w stanie wyczuć nasze nastawienie do niego i innych ludzi, środowiska, sytuacji.
Pamiętajmy, że, aby dzieci kochały siebie i świat, najpierw sami musimy pokochać siebie i otaczającą nas rzeczywistość!
