„Nigdy nie zakładałam, że będę mamą, że będę mieć rodzinę, nie chciałam tego. Uciekałam świadomie. Aż w pewnej chwili zapragnęłam dziecka, ot tak. To było oczywiste. Pamiętam, moment, kiedy poczułam, że chcę dziecka…” – pisze jedna z naszych czytelniczek. Dzieci to dar, czasami jednak potrzeba czasu, aby go w pełni docenić. Poznajcie historie trzech naszych czytelniczek.
Kasia: Byłam z mężem już dwa lata po ślubie. Wszystko mieliśmy poukładane – praca, mieszkanie, samochód. Do pełni szczęścia brakowało nam tylko jednego – maleństwa. Od roku staraliśmy się o dziecko i ciągle nic. Badania wskazywały, że wszystko jest ok, ale ja byłam coraz bardziej rozczarowana i zła – skoro jesteśmy zdrowi, czemu nie możemy mieć dziecka! Każda uroczystość rodzinna była dla mnie katorgą, wszyscy pytali, kiedy mamy zamiar powiększyć rodzinę, a ja przez zaciśnięte zęby odpowiadałam, że jeszcze mamy czas.
Ola: Wróciłam z wakacji, czułam na sobie jeszcze zapach Majorki, słońce, piękne chwile z narzeczonym, tak, z narzeczonym, bo tam też mi się Kamil oświadczył. Chciał, żeby było pięknie, tylko między nami, żadnej imprezy, tylko My, plaża…No, więc wróciliśmy sobie wypoczęci;) Kilka dni później wróciłam do pracy. Do koleżanek, pełna wrażeń, opowieści, z pierścionkiem. Wszystko pięknie, ładnie, kilka kaw, śmiechy, aż tu nagle, tak po prostu jakby mnie ktoś przełączył, zaczęłam się źle czuć, kręciło mi się w głowie, byłam taka słaba, jakby nie ja, czułam się koszmarnie. Zbagatelizowałam to, no bo jak to?! Z czasem jednak czułam się coraz gorzej, częste wizyty toalecie dały mojej koleżance do myślenia, nawet żartowała na ten temat…
Złe samopoczucie, zmęczenie, spóźniająca się miesiączka – pierwsze symptomy zmian. Pojawiają się podejrzenia, aż w końcu przyszła Mama sięga po test ciążowy i…:
Kasia: W pracy dużo się działo i moje myśli odbiegały od niepowodzeń rodzicielskich. Zaczął spóźniać mi się okres, ale to nie pierwszy raz, tym bardziej, że nawał pracy powodował, że byłam zmęczona. Podświadomie jednak miałam, nadzieję – może coś się zmieniło, może to ciąża. Kupiłam test i… dwie kreski, nie mogłam uwierzyć. Pobiegłam do apteki po dwa następne – znów dwie!
Ola: Poszłam do apteki. Do toalety. Szok. „O, matkooo, będę matką, jestem w ciąży”…I nagle spokój, radość, przecież na to czekałam. Może nie już, ale czekałam na ten moment, w głowie układałam scenariusze, a tu okazało się, że nie ma planu, jest tu i teraz. Toaleta w CH. ;)Wróciłam do dziewczyn, powiedziałam im, mega emocje, radość, życzenia i moje łzy w oczach, w sumie nie wiem, dlaczego, ze szczęścia. Nic więcej nie pamiętam z tego dnia, tylko moje myśli.
Aneta: Kiedy zorientowałam się, że mogę być w ciąży byłam przerażona jednak starałam się nie dopuszczać do siebie myśli o dziecku i udawałam że wszystko jest w porządku. W końcu jednak zadzwoniłam do mamy żeby kupiła mi test. Trwało to może dwie sekundy zanim pojawiła się pierwsza kreska, pomyślałam sobie ufff to fałszywy alarm, ale zaraz pojawiła się druga trochę bledsza, i to była po prostu katastrofa. Rozbeczałam się wyszłam z łazienki i kazałam mamie przeczytać jeszcze raz dokładnie ulotkę czy na pewno wszystko dobrze zrobiłam. Okazało się, że tak. Mama zaczęła skakać z radości i krzyczeć, że będzie babcia, a mi się po prostu świat zawalił, miałam 23 lata i uważałam, że jestem zdecydowanie za młoda na bycie mamą.
Gdy opadną pierwsze emocję, przed przyszłą Mamą jeszcze jeden ważny krok – powiadomić partnera. W jaki sposób przekazać mu tą wiadomość? Czy się ucieszy? Pomysłów na przekazanie wiadomości jest wiele.
Kasia: Gdy wiadomość, że jestem w ciąży do mnie dotarła popłakałam się ze szczęścia, od razu zadzwoniłam do Karola, usłyszałam tylko, ze to cudownie i, że „nas” kocha. „Nas” to było najwspanialsze słowo tego dnia!
Ola: A mojemu mężczyźnie nie powiedziałam od razu, chyba nazajutrz, o ile pamiętam…o ranyy, nie pamiętam jak to było, hahah! Taaak, zaplanowałam to jak i co mu powiem. Przygotowałam obiad, zupę, nakrycie do stołu, miseczkę a w niej paputki dla maleństwa. Nakryłam je serwetką. …I jego zdziwienie, pytanie…”a co to jest?!” …Przecież wiedział CO. Moje wzruszenie, łzy, milion pytań czy damy radę, a przecież wiedzieliśmy, że tak.
Aneta: Mojego partnera nie było akurat w domu, dlatego powiedziałam mu przez telefon i pierwsze, co powiedział to HURRRA!
Będę Mamą i co dalej? Część kobiet zaczyna kompletować wyprawkę i z niecierpliwością obserwować rosnący brzuszek, inne potrzebują czasu żeby odnaleźć się w nowej sytuacji. Jedno jest niezmienne, pojawienie się dziecka wprowadza wiele zmian w życiu kobiety i ogrom radości.
Kasia: Dziewięć miesięcy minęło jak mgnienie oka, dumnie pokazywałam brzuszek rodzinie i znajomym. Mąż pomagał mi na każdym kroku, praca zeszła na dalszy plan, a ja, pomimo tego, że była ogromna i ledwie utrzymywałam się na nogach, z radością witałam każdy dzień, który przybliżał mnie do chwili, w której przytulę mojego wyczekanego synka. Poród był ciężki, ale mimo wszystko wspominam go, jako najlepszy dzień w moim życiu! Mój Michaś ma już trzy latka, a ja niebawem zostanę mamą maleńkiej księżniczki. Marzenia jednak się spełniają, choć na niektóre trzeba poczekać:)
Ola: Nigdy nie zakładałam, że będę mamą, że będę mieć rodzinę, nie chciałam tego. Uciekałam świadomie. Aż w pewnej chwili zapragnęłam dziecka, ot tak. To było oczywiste. Pamiętam, moment, kiedy poczułam, że chcę dziecka…Rozmawialiśmy o tym, zaczęliśmy się starać, ale nic na siłę, taka była umowa, że będzie jak będzie…Byłam przekonana, że będziemy próbować długo, miesiącami, bo to nie jest takie proste przecież…a tu niespodzianka, poszło szybciej niż sądziłam. Jestem szczęśliwa. Mam wszystko. Teraz, piszę do Was…a mała przeciąga się słodko, wczoraj skończyła miesiąc. Jest moją iskierką. Uciekałam od bycia mamą ze strachu i głupoty, a przecież nie ma nic piękniejszego. A rodzina? Oszaleli. Wreszcie będzie dziecko. Przyjaciele zdziwieni, że będzie, bo wiedzieli, co myślę na ten temat, wiedzieli też po cichu, że będę dobrą mamą, co też powtarzali, a ja śmiejąc się im w twarz twierdziłam, że nigdy w życiu. I co?? Jest tak, jak ma być!!!
Aneta: Bardzo dużo czasu minęło zanim pogodziłam się z tym ze będę mama. Dopiero, kiedy zobaczyłam bijące serduszko uświadomiłam sobie, że to wcale nie koniec świata i ze będzie dobrze. Teraz moja córeczka ma 16 miesięcy i jest całym moim światem. Cieszę się, że ją mamy i nawet zastanawiamy się powoli nad następnym bobasem:) Nie żałuje jednak, że nie cieszyłam się od początku tak się po prostu wtedy czułam, miałam inne plany na życie i nie wiedziałam jeszcze, jakim wielkim szczęściem może być dziecko:)
Serdecznie dziękujemy Pani Kasi, Pani Oli i Pani Anecie, za to, że zechciały podzielić się z nami swoimi doświadczeniami! To wspaniałe historie, które łączy jedno – matczyna miłość.
* Jeśli chcesz podzielić się z nami swoimi wspomnieniami, napisz do nas! Czekamy na listy ze wspomnieniami pierwszych chwil po porodzie, co czułyście, gdy ujrzałyście swoje Maleństwo po raz pierwszy. Na listy czekamy pod adresem mailowym: info@swiadomamama.pl
