Inkontynencja moczowa, to przypadłość, która dotyka niemal 2/3 świeżo upieczonych mam. Problem popuszczania moczu nie ogranicza się tylko do pierwszych tygodni po porodzie, może utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy i dłużej. Według statystyk prawie 30% kobiet boryka się z tym problemem uwaga! nawet do pięciu lat po porodzie.
Na możliwość pojawienia się NTM ma wpływ kilka czynników:
– rozluźnienie i zwiotczenie mięśni i wiązadeł podtrzymujących dolny odcinek układu moczowego i rodnego (mięśnie te odpowiedzialne są między innymi za domykanie się cewki moczowej)
– kilkakrotne rodzenie
– powicie dziecka dużego (powyżej 4 kg)
– długi poród
– ciężki poród zabiegowy, podczas którego użyto kleszczy, bądź vacuum
– częste zaparcia w trakcie ciąży
Także urazy krocza podczas akcji porodowej, jak i uszkodzenia dna macicy mogą wywołać ten „wstydliwy” objaw fizjologiczny. Przyczynkiem może być również otyłość, dlatego tak ważne jest by dbać o prawidłową wagę w trakcie bycia w odmiennym stanie, a w przypadku pojawienia się zbędnych kilogramów, starać się je jak najszybciej zrzucić po ciąży.
Nietrzymanie moczu to duży dyskomfort dla kobiety, zwłaszcza młodej mamy, która zamiast cieszyć się macierzyństwem, ciągle myśli o tym, by nie dopuścić do „mokrego” incydentu.
Podniesienie niemowlęcia, kichnięcie, roześmianie czy też kaszlnięcie – mogą spowodować niekontrolowane wydostanie się moczu na zewnątrz – jest to tzw.: wysiłkowe nietrzymanie moczu. Może to być tylko kilka kropli, czasem jednak jest tego dużo więcej.
Co robić w sytuacji, gdy dotknie nas NTM? Przede wszystkim nie panikować, tylko podejść do sytuacji spokojnie. Owszem jest to przypadłość uciążliwa i wstydliwa, ale co najważniejsze – w pełni uleczalna!
Ćwicz mięśnie Kegla – zacznij już po porodzie. Jeżeli nie wiesz jak je zlokalizować, w trakcie pobytu w toalecie staraj się powstrzymać strumień moczu zaciskając nagle mięśnie, po czym popuść je po kilku sekundach – to są właśnie te. Podczas ćwiczeń pamiętaj o głębokim oddychaniu, w ten sposób dotleniasz mięśnie. Ważna jest systematyka. Wykonuj ćwiczenia kilka razy w ciągu dnia (można je robić w każdym miejscu i w każdej pozycji). Czekaj cierpliwie na efekty – pierwsze powinny pojawić w się po miesiącu. Istotne jest by trenując owe mięśnie zbytnio ich nie obciążać.
Przez kilka pierwszych tygodni po porodzie nie dźwigaj, jak i wprowadź do swojej diety produkty bogate w błonnik (np.: ciemny chleb, kasza). Jedz również suszone owoce jak: śliwki, morele. Dzięki temu uregulujesz wypróżnienia i pozbędziesz się zaparć.
Gdy poczujesz się silniejsza, zacznij intensywniejsze ćwiczenia: (pływanie, szybkie marsze, rower).
Warto też podczas tego „trudnego” okresu, odpowiednio ułożyć sobie grafik dnia, tak aby zminimalizować ryzyko wystąpienia „mokrego” incydentu.
– Nie pij moczopędnych napojów (np.: kawa), na godzinę przed wyjściem z domu.
– Przed samym wyjściem skorzystaj z toalety, nawet, gdy nie odczuwasz takiej potrzeby.
– Nie ograniczaj napojów (grozi to odwodnieniem, zwłaszcza, gdy karmisz dziecko piersią). Mniejsza ilość moczu to również ryzyko wystąpienia infekcji dróg moczowych.
– Dbaj o higienę intymną. Noś wkładki higieniczne i bawełnianą przewiewną bieliznę. Pamiętaj, że wilgoć i bakterie mogą wywołać infekcję okolic intymnych i co za tym idzie – nasilić „przykre” objawy.
– Obserwuj swój organizm. Zwróć uwagę po jakim czasie od wypicia napoju, odczuwasz upływ moczu, wtedy będziesz wiedziała kiedy udać się do toalety, zanim dojdzie do niekontrolowanego popuszczenia moczu.
W przypadku, gdy pomimo ćwiczeń mięśni Kegla, jak i zakończenia okresu połogu, nadal doskwiera nam problem inkontynencji moczowej, należy porozmawiać z ginekologiem. Jeżeli uzna za konieczne odeśle nas do specjalisty urologa, który po przeprowadzeniu badań zastosuje odpowiednie leczenie.
Metod leczenia jest kilka:
– farmakologiczne
– biofeedback
– elektrostymulacja mięśni dna macicy
– laseroterapia w nietrzymaniu moczu
– operacja
Farmakoterapia polega na podawaniu leków antycholinergicznych, które zwiększają pojemność pęcherza i hamują niekontrolowane skurcze.
Biofeedback (biologiczne sprzężenie zwrotne), stożkowate wkładki i baloniki dopochwowe umiejscawia się w pochwie, pomagając w ten sposób odnaleźć mięśnie, które należy pobudzić do ćwiczeń.
Elektrostymulacja mięśni dna macicy odbywa się przy pomocy specjalnej elektrody dopochwowej i aparatu generującego prąd „tens”. Terapia ma za zadanie pobudzić mięśnie do skurczu przy zastosowaniu prądu elektrycznego o określonych parametrach.
Na rynku pojawiły się elektrostymulatory do „użytku domowego”. To rozwiązanie dla tych wszystkich pań, które wolą „walczyć” z problem nie w gabinecie zabiegowym, a we własnych pieleszach.
Sesja z domowym elektrostymulatorem trwa 20 – 30 minut. Wykonuje się ją codziennie. Prąd stosowany w elektroterapii jest niskiej częstotliwości (bezpieczny), na tyle jednak silny, by pobudzić mięśnie do pracy. Kobiety często źle ćwiczą mięśnie Kegla (zaciskając omyłkowo na przykład mięśnie pośladków). Domowy elektrostymulator wyklucza pomyłkę – umiejscowiona w pochwie sonda ćwiczy właściwe mięśnie.
Laseroterapia to fototermiczne obkurczanie ścianek pochwy. Światło lasera stymuluje włókna kolagenowe śluzówki, powodując ich namnażanie i wzmocnienie.
Operacja jest rozwiązaniem ostatecznym, gdy wszelkie metody leczenia zawiodą. Polega ona na plastyce krocza, pochwy lub cewki moczowej. Do najczęstszych zabiegów należy operacja pętlowa, implanty, wstrzyknięcie okołocewkowe.
Pamiętaj! Nie bagatelizuj problemu, nie wstydź się o nim powiedzieć lekarzowi – nietrzymanie moczu to przypadłość, którą da się wyleczyć.
Źrodła: P. Radziszewski, P. Dobroński „Nietrzymanie moczu. Lekarz radzi” Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2008 r.
